Gemeenten hebben sinds jaar en dag een rol in de grond- en accommodatievoorziening voor uiteenlopende functies en activiteiten op het gebied van onder andere wonen, maatschappelijke zorg en welzijn, sport en recreatie en werkgelegenheid. Naast de fysieke kant ook in juridische en regelgevende zin (bestemmings- plannen), maar daarop gaan we hier  verder niet in. Deze rol heeft ertoe geleid dat de gezamenlijke Nederlandse gemeenten inmiddels beschikken over een enorme vastgoedportefeuille. Een deel voor de huisvesting van de eigen organisatie, zoals gemeentehuizen, stadskantoren en andere ruimten voor gemeentelijke (buiten)diensten, voor een ander deel voor de huisvesting van bovengenoemde functies en activiteiten. Wat dit laatste betreft valt dan te denken aan scholen, sporthallen, zwembaden, musea, monumenten e.d. Verder hebben zij een behoorlijke omvang aan gronden in eigendom, voor het grootste deel voor bestaand accommodatiegebruik, voor een kleiner deel bestemd voor toekomstige ruimtelijke ontwikkelingen.

Het thema ketensamenwerking is de laatste jaren behoorlijk “hot” geweest. Je kon geen vakblad openslaan of je mailbox openen of je kwam de zoveelste publicatie erover tegen. En hoewel de stroom publicaties inmiddels afneemt, blijft het thema nog steeds actueel.Maar wat heeft die belangstelling nu eigenlijk opgeleverd? Hebben al die opvattingen, ideeën en suggesties daadwerkelijk bijgedragen in de richting van verdergaande samenwerking in de diverse ketens van bijvoorbeeld wonen, zorg en welzijn? Zijn er verbindingen tot stand gebracht tussen partijen, die binnen een keten actief zijn, en was men bereid om een collectieve benadering en aanpak te volgen om de gestelde doelen te bereiken? Als we heel eerlijk zijn, is het aantal voorbeelden hiervan tot nu toe erg beperkt gebleven.